Tweet
Ante geia, Al!
Words from the Peristeri's site.
06/09/2004: Εφυγε ο χαμογελαστός πρίγκιπας
Οταν τα λόγια αδυνατούν να εκφράσουν τη θλίψη, όταν το χαμόγελο παγώνει, τότε οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Ποιος το πίστευε ότι ο Αλφόνσο Φορντ, ο Αμερικανός με το μεσογειακό ταπεραμέντο και το ελληνικό φιλότιμο, ο παίκτης με το πιο αστραφτερό χαμόγελο, ο ΔΙΚΟΣ μας ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ δεν ζει πια. Στα 33 του έφυγε τόσο βιαστικά, όσο γρήγορα περνούσε τους αντιπάλους του.
Η ζωή δεν του χαμογέλασε ποτέ. Αυτός χαμογελούσε πάντα. Από τα 26 του βίωσε τα πρώτα προβλήματα με το αίμα του. Από τότε δεν σταμάτησε στιγμή να το παλεύει. Συνεχείς έλεγχοι, αλλά φαίνεται πως η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Κι ο ίδιος, λες και γνώριζε, έκανε τα πάντα με απίστευτη ταχύτητα.
Ανέβαζε τις ομάδες στις οποίες αγωνίζονταν, τις οδηγούσε στην υπέρβαση με έναν ανεπανάληπτα μοναδικό τρόπο. Περνούσε τον αντίπαλο σαν σταματημένο. «Οταν κάνει το πρώτο βήμα, την έκρηξη, είναι τόσο έντονη που λες και τον έχει χτυπήσει σφαίρα» έλεγε ο Αργύρης Πεδουλάκης. Εφτανε στο καλάθι με «χίλιους τρόπους». «Ακόμα και αν του δέσεις τα χέρια και τα μάτια, πάλι θα πετύχει καλάθι» έλεγε ο ατζέντης και… κολλητός του Νίκος Λώτσος. Διαμαρτύρονταν στους διαιτητές, λες και στο πρόσωπό τους έβλεπε την αδικία με την οποία τον αντιμετώπισε η ζωή…
Ο Αλφόνσο, ο «Αλ» αγαπήθηκε όσο κανείς. Το άξιζε. Ηταν ένας άνθρωπος που όπου κι αν βρίσκονταν, ό,τι κι αν έκανε, δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος. Ηταν… σημαδεμένος. Είχε έναν μοναδικό τρόπο να κάνει τους φίλους του να γελάνε και τους αντιπάλους να… κλαίνε. Τώρα κλαίνε όλοι οι φίλοι του, γιατί στη ζωή –έξω από το παρκέ– δεν είχε αντιπάλους.
Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Ζήσαμε μαζί του δύο χρόνια, αλλά ήταν τόσο έντονα, τόσο σημαντικά, που έμοιαζε μια ολόκληρη ζωή…
C'mon BL, we need a translation please.
Comment